[...] Η σειρά των Μελετών έχει αποστολή να καταγράψει και να προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό τις (καλλι)τεχνικές, ψυχικές και πνευματικές εκδηλώσεις του λαού μας, που εκδηλώθηκαν τους δυο τελευταίους αιώνες. Να καταγράψει και να κάνει γνωστό στο ευρύ κοινό, τον τρόπο που οι πρόγονοί μας διαμόρφωναν την καθημερινή τους ζωή, την ψυχική τους αρμονία και την αισθητική τους αντίληψη. Την πηγή δηλαδή, απ’ όπου πρέπει να αντλούμε στοιχεία για την πολιτιστική και ψυχική ιδιομορφία μας. Αυτό ήταν που μας έσωσε στο παρελθόν από την απειλή της διάσπασης αυτών που μας ενώνουν, και αυτό είναι που θα μας σώσει στο μέλλον, από τις ραγδαίες αλλαγές που έχουν ήδη συντελεστεί στον τρόπο ζωής μας...
Γνωρίζοντας την καθημερινότητα των προγόνων μας, μαθαίνουμε τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τα προβλήματα της ζωής, και όσο και αν οι εποχές άλλαξαν, πολλές φορές μοιραζόμαστε τους ίδιους στοχασμούς και τα ίδια αισθήματα ακόμα και σήμερα. Από την άλλη, ο πολιτισμός που δημιούργησαν αποτελεί έμπνευση για κάθε μορφή επιστήμης, πρακτικής και θεωρητικής. Κάθε λαός λοιπόν, έχει δικαίωμα να καταγράφει και να προσφέρει στις επόμενες γενιές τη γνώση και τη ζωή των προηγούμενων γενιών. Να εξελίξει τον πολιτισμό που διδάχτηκε και να συναντήσει με σεβασμό τον πολιτισμό άλλων λαών, για το κοινό καλό και τη συνύπαρξη όλων των ανθρώπων.
Δεν διδάχτηκα τα μυστικά της συγγραφικής τέχνης. Αυτό που επιθυμώ είναι να καταγράφω τομείς που φωτίζουν το παρελθόν της πατρίδας μας, καθώς οι προφορικές μαρτυρίες εξαντλούνται, έχοντας πάντα ως ζωντανές πηγές τούς ανθρώπους του τόπου μου, διαφυλάσσοντας με τούτο τον τρόπο, μέσα από τις δικές τους αφηγήσεις -καταθέσεις ψυχής- τις ιδιαιτερότητες της περιοχής μας. Και σε αυτή, τη δεύτερη συγγραφική απόπειρά μου, ζωγράφισα με λέξεις πρόσωπα αλλοτινά και τοπία που αλλοιώθηκαν με το πέρασμα του χρόνου, μαγεμένη από τη λαμπρή αρχιτεκτονική των λαϊκών μαστόρων της πατρίδας μας και από ό,τι διασώθηκε στο πέρασμα του χρόνου, μαγεμένη με τους τρόπους και τις τροπές που έδιναν στην ύλη, με την ομορφιά του έργου τους. Τρόποι και μορφές ζωής με ξεχωριστό ήθος. Αφηγούμαι σημαίνει αντιστέκομαι στη λήθη. Στο βιβλίο με τίτλο «Σ’ εκείνους που έχτισαν την Ερμιόνη» που αφορά την αρχιτεκτονική κληρονομιά του τόπου, δεν παραθέτω γραπτές πηγές, γιατί δε μελέτησα κάποια εγχειρίδια για τη συγγραφή του. Χρησιμοποίησα τη ζωντανή βιβλιοθήκη των ανθρώπων του τόπου μας. Μία βιβλιοθήκη που αντί για ράφια έχει ανθρώπους. Στα κείμενά μου εκφράζεται η νοσταλγία για παρελθόντες πολιτισμούς, μα εσαεί ζωντανούς. [...] (Πρόλογος της συγγραφέως)
